Litoslav

Sponsorem dzisiejszego zestawienia jest wyraz "nuda" odmieniany na wszystkie sposoby i przynajmniej w dwóch językach. Wpadkami zazwyczaj zostawały bowiem te produkcje, przy których wynudziłem się niewyobrażalnie, mimo że zapowiedzi wskazywały na co innego. Wpadki, czyli więc rozczarowania, a nie koniecznie najsłabsze płyty tego roku. Osobiste, subiektywne rozczarowania. Bez przyznawania miejsc, bo jak stwierdzić, czy gorszy od nieudanych powrotów Jimsa i Jobixa był pseudokoncept Tetrisa lub marna forma tekstowa Staszewskiego? Zupełnie inne bajki. Po prostu dziesiątka moich największych rozczarowań.


Duże Pe - Nowoczesny hip-hop vol. 1
Marcin ulega modzie na dubstep i Wielką Brytanie i jeszcze śmie mówić, że szalony crossover, którego się dopuścił, zasługuje na miano "nowoczesnego hip-hopu". Brawo za odwagę, lecz, niestety, wyszedł koszmarek jakich mało. Na tym charczącym basie Pe nie brzmi za naturalnie, a od wylewającej się z rozgłośni radiowych, dubstepowej nowej wersji "Na raz" może zaboleć głowa. Później wyszła jeszcze druga część mixtape'u - już nie darmowa i ponoć lepsza. Nie przekonałem się jednak, aby po nią sięgnąć. Wybaczcie, w tych klimatach, choć niekoniecznie aż tak bliźniaczych, to wolę Dizzee Rascala.


Fisz Emade - Zwierzę bez nogi
Kiedyś to teksty Fisza były niezrozumiałe. Dziś są one proste jak budowa cepa, a wątpliwości budzi jedynie zachowanie braci Waglewskich. Już garażowe Kim Nowak należało rozpatrywać w ramach kategorii zachcianek i widzimisię rodzeństwa. Naśladownictwo Beastie Boys wychodzi im jeszcze marniej. No, nie tyle "im", co Fiszowi, bo Emade jak zwykle przywalił całkiem konkretnie. Hrabia Miód używa utartych, nic nie wnoszących frazesów, które i tak giną w hałasie robionym przez Piotrka. Można się tylko zastanawiać, co gorsze.


Jimson - Ucieczka z wesołego miasteczka
Przekombinowane, przeintelektualizowane i przeciętnie nawinięte. I to ma być powrót króla? O zgrozo, multum osób porównuje Jimsona na "UZWM" do Mesjasza, oddając - i raperowi, i samej epce - hołd, na którą w tym roku nie zasłużyła żadna płyta, a co dopiero tak marna jak ta. Zerowa treść ukryta pod skomplikowanymi, przesadzonymi metaforami. Ale Jims ma sajkofanów, którzy będą tak długo dłubać w słownikach, aż wycisną z każdego z utworów 100%. Tylko czy o to w tym wszystkim chodzi?


Kazik Na Żywo - Bar la Curva / Plamy na słońcu
Kto myślał, że Kazik znów zacznie rapować, ten się grubo rozczarował. Kto sądził, że Staszewski wciąż będzie w wysokiej formie tekstowej od początku do końca, a nie tylko na potrzeby singla, ten się tłusto zawiódł. Kto uważał, że lider Kultu dalej potrafi tuszować swoje braki wokalne, ten postradał zmysły i jest opasły niczym sam Kazes. A nie, Kazik ponoć schudł, więc nie umrze tak szybko z powodu cukrzycy lub innej choroby wieńcowej. Radujmy się! Ale nie przy dźwiękach nowej płyty KNŻ, bo poza "Plamami na słońcu" i "Balladą o Janku Wiśniewskim" nie oferuje ona nic ciekawego. Kazik się skończył?


Maleo Reggae Rockers - Rzeka Dzieciństwa
Gdyby cała "Rzeka Dzieciństwa" składała się tylko z freejazzowej wstawki w "Pod papugami", byłbym całkiem kontent. Ba, dałbym Malejonkowi medal ze szczerego złota za nagranie płyty dekady. Ale jest jeszcze parę numerów, marnych jak zwrotka Wilka w "Kiedy byłem małym chłopcem". Po raz kolejny utwory sprzed lat zostały zmasakrowane. Miła odmiana, że tym razem nie przez Grabaża i jego Strachy na Lachy.


Mroku - Bajki Robotów
Synonimem tej płyty jest wszechobecna nuda. Mroku żadną linijką nie zaskakuje, a miał to przecież w zwyczaju na projektach poprzedzających "Bajki Robotów". Mało tego, poziom jego narzekactwa na politykę i polityków oscyluje gdzieś w okolicach demotywatorów i kwejka. Sprawy nie ratują też bity (głównie Mahyn i BobAir), które także, choć nie zawsze, nużą. Aż dziw bierze, że akurat tym albumem Mroku zwrócił na siebie uwagę Fonografiki, która postanowiła ją wydać w oficjalnym obiegu (acz bez większej promocji). Mam nadzieję, że w jakiś sposób przyczyni się to do nagrania lepszej płyty w przyszłości.


Red Hot Chili Peppers - I'm With You
Coś jak "Stadium Arcadium", "By The Way" i te gorsze piosenki z "Californication". Czyli że spoko? No gdzie. Śmierdzi nudą na kilometr. Jeszcze jakby Red Hoci dołożyli jakiś przebój. Ale nie. Na co hity, na co szlagiery? Przesłuchałem raz i wyrzuciłem kompakt przez okno. Żartuję, materiał poleciał bodajże pięciokrotnie. I nie z cedeka, tylko z nielegalnie pobranej paczki empetrójek (sorry, Anthony). No i ten, nie chciałem marnować czasu i energii na usuwanie folderu "I'm With You" z dysku, o opróżnianiu kosza nawet nie mówiąc.


Starszy Brat - Beaty, Rymy, Weekend
Miał być wielki powrót Zkibwoya po latach, był przegadany album od trzech podstarzałych, podobnych do siebie kolesi. Rodzina na pierwszym miejscu, praca jako środek do zapewnienia jej szczęścia i dobrobytu, a rap to czysta, weekendowa zajawka - taka jest mniej więcej wymowa płyty (bootlegu?) Starszego Brata. I fajnie, ceni się dojrzałe podejście. Tylko jak przy nim nie zasnąć?


Tetris - Lot 2011
Tet nie przekonuje ani wybujałym konceptem, ani sobą - jakby mniej kreatywnym i zajadłym niż na płycie poprzedniej. Fajne są single, ale poza tym - nic ciekawego. Zwyczajnie wieje nudą. Dobrze, że chociaż bity dają radę. No, zazwyczaj. Bo niektóre wycieczki wydają się zbyt odważne. Albo te przesłodzone, wręcz cukierkowe dźwięki. Fu. Miała być płyta roku, a jest wpadka. Tetris spada z podium dla najlepszych polskich MCs. Mam nadzieję, że tylko chwilowo.


Warszafski Deszcz - PraWFDepowiedziafszy
To ma pływać, to ma głową kiwać. Jacku, Michale - nie tym razem. "PraWFDepowiedziafszy" nie buja ani przez moment. No, pierwszy singiel daje radę. Ale reszta? Boooring!!! Tedunio, Numerze - pieprzycie trzy po trzy. Niby jak zawsze, tyle że jakoś bez chemii, na jedno kopyto. I co z tego, że TDF dołącza na koniec manifest pierwszej klasy, trafnie oddający zidiociałe środowisko kultury czterech elementów w Polsce? Co z tego, skoro płyta nie żre? Co z tego, skoro nie chce się do niej wracać jak do "Powrócifszy"?