Litoslav

Dzień dobry. Choć „Enjoy the silence” nie jest najlepszym, co słyszały moje uszy, da się to słuchać. Zaczyna się ciekawiej niż kończy (doskonała gitara na początku i później na 2:01), ale przynajmniej energię ma jakąś. Najbardziej irytujący z tego kolażu dźwięków jest chyba werbel, zresztą gdzieś wcześniej jechałem już tak brzmiące bębny. Ogólnie piosenka jest przeciętna. Amy Winehouse i jej „Rehab” podnosi ogólny poziom zestawienia trochę wyżej. Tło dla jej poczynań wokalnych (muzyka, jak nie wiesz) ujęło mnie wielowarstwowością tak aranżacyjną, jak instrumentalną – w tej kwestii zdecydowany plus. Jednakowo ocenić należy dźwięki otworogębowe, gdyż Amy pwnuje ciekawy głos i potrafi śpiewać nawet. Fajny numer. „Behind blue eyes”... O JA PIERDOLĘ! Samotna gitara otwierająca całość przekonała mnie, że oto nadchodzi hejting. Niestety musiałem, zawstydzon wielce, spuścić wzrok i pomaszerować do kąta. Wokalistka wręcz doskonale poradziła sobie z przezwyciężeniem klątwy piosenek akustycznych serwując wokalnie taką melodię, że głowa mała. A jak wszedł rozpierdol w 2:18 to aż podskoczyłem na krześle. Doskonała gitara (niejedna!), brzmienie jak złoto, perkusista łoi jak natchniony – coś PIĘKNEGO. Utwór czwarty nie powalił mnie. W zasadzie, to po jednym odsłuchaniu raczej już do niego nie wrócę. Nie jest nudnawo, jest porażająco nudno. Nikt tutaj nie robi nic, żebym poczuł się zaciekawiony. Słucham mało takiej muzyki, toteż nie trafiło do mnie ani trochę. Z kolei Nekka od zawsze na propsie, uwielbiam jej głos. Na początku chciałem rzucić grubym hejtem na temat przesadzonej głośności bassu, ale w refrenie dotarł do mnie koncept, więc się nie czepiam. Zajebisty koncept, swoją drogą. Instrumentaliści grają cudownie (perka!), całość ma kopa idącego w parze z oryginalnością. Świetne, świetne! Patrick Watson nie przykuwa mojej uwagi (podobnie zresztą jak „To build a home”), przy czym odbiór jest dodatkowo psuty przez niesamowicie chujowy głos. Zero podjarki w którąkolwiek stronę. Finito. „It's not my fault” brzmi raczej kakofonicznie, albo sprawia takowe wrażenie na początku. Nie za bardzo wiem, jak ugryźć ten numer, aby napisać coś istotnego. Musiałbym się chyba dłużej doń przekonywać. Na pewno pochwały warte są stereo i klimat – a przede wszystkim ogólne (pojmowane szeroko a występujące w sporym natężeniu) eksperymentatorstwo. Przeżuł mnie ten kawałek i wypluł. Ale wrócę do niego! „The golden age” zaczyna się tragicznie, ale kiedy wchodzą dęciaki, zyskuje kolory. 1:46 = bardzo fajne przejście. Podoba mi się również flet (!!) oraz mnóstwo innych aranżacyjnych smaczków w tle. Pomimo słabego pierwszego wrażenia, mamy do czynienia z piosenką świetną. Pod koniec zestawienia – Ayo. Kurwa, ciężko. Warstwa muzyczna jest mega – jakieś dodatkowe klawisze, „tlące się” gitary, nastrój, ogółem git. Natomiast sama Ayo i furora, jaką wywołała, są dla mnie rzeczami nieogarnialnymi. Refren wręcz eksploduje skrajną nieciekawością – do tego stopnia, że odrzuca mnie w jakimś niepojęty sposób. Nie mogę go słuchać, przewijałem za każdym razem. Śpiew sam w sobie też został wyzuty z czegokolwiek, czym by się można było jarać. W, raczej. Ayo NIE JEST spoko. Dziesiątkę zamyka dosyć klimatyczny numer. Jako, że nie mam specjalnie czasu na rozpisywanie się dalej, ograniczę moją wypowiedź do stwierdzenia, że poza nastrojem w głowie została mi jeszcze ta wkurwiająca perka. Amen, żuczki.